ماه ها پیش کرده ام تدریس

روزی از روز های خوب خدا                              بی هیاهو و قیل و قال صدا

رفت سوی اداره فرهنگ                                 خسته مردی به زیر لب آهنگ

با رئیسش چو روی در رو شد                          دست داد و ز عطر خوش بو شد

به نشان ادب سلامی کرد                              سرور خویش احترامی کرد

سرورش با تبسم و خنده                                گفت جانم چه خواهی از بنده

شرم او مانع سخن گفتن                               در دل اما هزار رنج و محن

جرئتی در دلش چو پیدا شد                           سفره ی دل به راحتی وا شد

گفت از بهر شکوٍه اینجایم                               می شود خواند از سرا پایم

اهل دعوا و قیل و قال نی ام                             در پی حشمت و جلال نی ام

دست رنجم اگرچه نا چیز است                        افتخارم همین که پاکیزه است

سفره ام گرچه کوچک و ساده است                 نقشی از مهر رویش افتاده است

رونق خانه ام نه مال و منال                            بلکه مهر و وفای اهل و عیال

وگر امروز حاضرم اینجا                                    علتش هست واضح و پیدا

از شما و اداره دلگیرم                                     آمدم تا که حق خود گیرم

به چه علت حقوق ما ندهید                            یا سرموقع و به جا ندهید

ماه ها پیش کرده ام تدریس                            خبر اما ز دست مزدش نیس

معنی سال و ماه می دانی؟                            هیچ آیا حدیث می خوانی؟

عرق کارگر چو بر رخ اوست                              دادن مزد او به جا و نکوست

عرقم ماه هاست خشکیده                              دست مزدش ولی کجا دیده؟

باز با شوخی و کمی خنده                               گفت هان ای دبیر فرخنده

سر و کارت چو هست با ورقی                          کی شود جاری از تنت عرقی؟

کارگر بیل می زند و کلنگ                                می کشد ماسه ها و آجر و سنگ

لاجرم دارد او عرق به جبین                              نه شمایان پشت میز نشین

هست در شان او حدیث شریف                         نه دبیران خوش لباس ظریف

گفت گر قسط من عقب افتد                              بانک فورا به تاب و تب افتد

گر شود اندکی خطا و عدول                               بستاند ز بنده فرع و نزول

دم به دم زنگ و نامه و اخطار                            به نشانیّ خانه و سر و کار

پول من دست دولت و آنگاه                                روزگار خودم تباه و سیاه

گفت وام تو را نی ام ضامن                                گر گرفتی ز ملّی و ثامن

تو ندانی که مرد دوراندیش                                 از گلیمش نمی نهد پا پیش

گر تو قانع بدی به نان و نمک                              بود امروز کار و بارت تک

نه نیازت به وام و دفترچه                                   نه که شرمت ز همسر و بچّه

گفت من هم بگویمت رک و راس                          نروم لحظه ای دگر به کلاس

"حق تدریس"  جبر و زوری نیست                        درس برداشتن ضروری نیست

چند ساعت مرا اضافه بود                                   عین بیگاری و گزافه بود

از همین لحظه من رها بکنم                               گرچه ظلمی به بچّه ها بکنم

گفت خود دانی و خدای خودت                              نگهی کن به قسط های خودت

تو خبر داری و خودت دانی                                   گر همین لحظه لب به جنبانی

صد نفر حاضر ایستاده به صف                             با دهن های باز و پر از کف

درس هایت تمام بر گیرند                                    کار تدریس را ز سر گیرند

برو و شکر حق به جا آور                                      روز و شب سوی او دعا آور 

که تو هم شغل انبیا داری                                   پیش حضرت برو بیا داری

چرک دست است مال دنیایی                              برو جانم برو که با مایی

مات و حیران دبیر فرزانه                                       خواب می بینم ای خدا یا نه

گر به خواب است کن تو بیدارم                              ور به بیداری است بیزارم

حل نشد عاقبت معادله اش                                  شد پشیمان از این مجادله اش

که چرا وقت خود هدر داده                                     ناله پیش رئیس سر داده.....