سوی حوزه با لبی خندان شدم

                                      سوی حوزه با لبی خندان شدم       

باز خرداد آمد و شادان شدم                               سوی حوزه با لبی خندان شدم

وقت رفتن آن عیال مهربان                                ساندویچی داد دستم گفت:هان

گر چه خود آگاهی از اسرار کار                         حوزه ی تصحیح بودی بی شمار

لیک این هایی گه گویم گوش کن                      اوّلا همراه خود خاموش کن

گر بخواهی زنگ ها پاسخ دهی                           باشد آن دیوانگی و ابلهی

تا تو مشغول سوالی و جواب                               آن مصحّح های دیگر با شتاب

برگه ها را تند تند امضا کنند                              خنده بر ریش تو و بر ما کنند

ثانیا در گوشه ای تنها نشین                               همچو سربازی نشسته در کمین

هم رقیبانت بود زیر نظر                                    هم شود از صحبت آنان حذر

ثالثا گهگاه با طرح سوال                                    آن رقیبان را بکش در قیل و قال

گه معمّا گاه پرسش جور کن                             ذهن شان از برگه هاشان دور کن

چون شدند سرگرم حرف و گفتگو                    تو به سان آدمی بی چشم و رو

برگه ها تصحیح بنما با شتاب                             بار خود بربند از این اوقات ناب

آنچه را گفتم اگر اجرا کنی                                 برگه هایی بیشتر امضا کنی

دستمزدش نیز افزون تر شود                            چهره هامان شاد و گلگون تر شود

پس برو اینک خدا یار تو باد                             دست حق هر دم نگهدار تو باد

پس شدم من سوی حوزه رهسپار                      تا به چنگ آریم پولی بی شمار

در میان راه دیدم از قضا                                     دوست و همکار خود آقا رضا

گقت:می بینم شتابان می روی                            از چه رو این گونه خندان می روی

گفتم او را :من به دستور عیال                            می روم دنبال روزیّ حلال

می روم اوراق را امضا کنم                                   بلکه با پولش گره ای وا کنم

روی پولش باز کردم من حساب                       از همین رو می روم من با شتاب

گفت:حقّ الزّحمه اش را کن بیان                       تا کنم بر تو حقیقت را عیان

گفتم او را که شنیدم از قرار                              قیمت هر برگه ای باشد هزار

گفت:گیرم قیمتش باشد درست                       تو گمان کردی تمام از آن تست

خیر جانم چون که نقد و بی صدا                       مالیاتش را کنند اوّل جدا

تا بدین جا جبری و ناخواسته                            از هزارت مبلغی شد کاسته

مبلغ هربرگه ای نهصد شود                             باقی اش بشنو که حالت بد شود

مابقی اش رفته تا سال دگر                             گاه سال شمسی و گاهی قمر

باز آنجا شصت درصد می دهند                       می دهند امّا چنین بد می دهند

بار دیگر شانزده درصد دهند                           جملگی را زجر بیش از حد دهند

باقی اش را کی دهندت با خداست                   دادن و نا دادنش روی هواست

گر دهندت شکر کن الله را                              گر ندادندت برآور آه را

ای تو را من بنده و عبد و غلام                          تازه گیرم پول خود گیری تمام

پول تو آن روز بی ارزش شود                         ده اگر بود ه ست آن گه شش شود

ارزش هر برگه خواهد شد دویست                  پس چنین مشتاب جان من بایست

چشم خود معیوب کردی و کمر                      هی به دنبال طبیبی در به در

دستمزدت صرف درمان می شود                     همسرت آنجا پشیمان می شود

تازه با اینها اگر آیی کنار                                 مشکل اصلی بماند برقرار

با همه اینها که گفتم مو به مو                          هستی آنجا با رقیبان روبه رو

نام «صدری»را شنیدی تا به حال                       جمله پیشش لنگ اندازند و شال

برگه ها را چشم بسته می زند                          تند تند و بسته بسته می زند

نام«رمضانی»به گوشت خورده است                  گر چه دست بسیار باشد روی دست

هیچ دستی روی دستش نامده                          لااقل در این زمان و این سده

خانم«آگنج»هم در کار خویش                        گوی سبقت برده از اندازه بیش

از«حسینی»هر چه گویم کم بود                      جای او در حوزه مستحکم بود

اوستاد برگه امضا کردن است                         می کند فرماندهی گر چه زن است

بسته ها با امر او وا می شود                             مبهمات شعر معنا می شود

آنچه لازم بود دادم شرح حال                        خواه از آن پند گیری یا ملال

حال خود می دانی و بانوی خود                     رحم کن بر چشم و بر زانوی خود

اندکی اندیشه کردم بعد از آن                      گفتم ای یار عزیز مهربان

چون حقیقت گشت بر من آشکار                 می گذارم حوزه رفتن را کنار

گر کسی را ذره ای باشد خرد                       کی به سوی حوزه با سرعت دود؟

من نه پولش خواهم و نه رنج آن                   نه به چشم و بر کمر آید زیان

از تو ممنونم که بودی رهنما                          ای رفیق نازنین با وفا .....

                                                                                                                       ایزدپناه   خرداد93