«اندر حکایت وام پنج ملیونی ، سانتافه و تور آنتالیای معلّمان»

                       فانی تو چه قدر مهربانی                            محبوب  تمام انس  و جانی

                      در حرکت و جنبش دهان ها                       جز نام تو نیست بر زبان ها

                      در مسجد  و نیز  نانوایی                            در خانه ی زن عمو و دایی

                     در مجلس ختم یا عروسی                             هنگام وداع و دیده بوسی

                      هنگام  عبور از  خیابان                              در قلّه ی کوه و در بیابان

                      در تاکسی و صف اتوبوس                           در پیچ و خم جاده ی چالوس

                      در داخل  حمّام  عمومی                                اخبار  سراسری  و بومی

                در مجلس روضه ی زنانه                              در نیمه ی روز یا شبانه

                هر جا سخن از افاضه ی تست                            از طرح جدید و تازه ی تست

                گفتی که در این آخر سالی                             بد نیست دهم هدیه و حالی

               وامی بدهم به این عزیزان                               تا یک کَمَکی شوند میزان

               آن طفلکی ها گناه دارند                               اقبال بد  و سیاه  دارند

              زیرا که در این سه پنج ساله                            بودند میان  چاه  و چاله

              دستور  دهم به  هر اداره                             وامی  بدهند  بهر  چاره

              معروف به وام «پنج ملیون»                           با قافیه ای  به  نام  قِلیون

              چون قافیه سخت و تنگ گردد                        هر واژه ی بد قشنگ گردد

              با وام دو کار می توان کرد                            شایدم هزار می توان  کرد

              یا آن که خرند خودرویی خوب                      یک شاسی بلند خوب و مرغوب

              بنده نظرم به «سانتافه» ست                          این جمله ی من نه از گزافه ست 

             از همان که بخشنامه کردیم                          پیش چشم خاص و عامه کردیم

             بنشسته  میان  «سانتافه»                              با اهل و عیال رفته  کافه

             با همسر خویش شامگاهان                            گشتی زده  داخل  خیابان

            گر فرصت یک سفر شود جور                          آن گاه شود نور علی نور

            گر چه وضع آس و پاس دارد                            خودرولش ولی کلاس دارد

           «سانتافه » اگر نخواست باید                             با ما شب عید او بیاید

            گر اهل سفر به دور دست است                         یا این که ز روزگار خسته است

            ما ، در  شب  عید تور داریم                            پرواز به جای دور داریم

            البتّه  زیاد دور  هم نیست                              جای حرم و قبور هم نیست

            نه مشهد و کربلا نه شام است                             نه جای عبادت و صیام است

            بس خرّم و سبز و پر نگار است                 بس خوش خط و خال همچو مار است

            در «آنتالیا»  کنیم  اتراق                                هر معلّمی که هست مشتاق

             ارسال کند  تمام  وامش                                تا  ما بکنیم ثبت نامش

             هم فال بود و هم تماشا                                سر زدن به سرزمین «پاشا»

           البتّه تو در زمان برگشت                                باید که بگی رفته ای رشت

            ور نه قوم و خویش و اهل خانه                         با  قابلمه و کفش  زنانه

           افتند چنان به جان و جسمت                             یادت برود نشان و اسمت

           فانی تو  چه قدر  مهربانی                                همواره به فکر دوستانی

           ای کاش که قدر تو بدانند                                 بر روی دو چشم خود نشانند

           گر تو  بروی از این میانه                                ویران بشود ستون  خانه

           از این همه قدر و سربلندی                                 افتیم به چاه  دردمندی

           دیگر نه خبر ز وام باشد                                 نه گردش مان به کام باشد

            نه «آنتالیا» نه تور دیگر                                  آن گاه زنیم جمله بر سر

            افسوس که «فانی» از میان رفت                           آن مرد جهانی از میان رفت

                                                                                                 ایزدپناه  اسفند 1393