ای خدا این ها چرا بد می دهند

                              ای خدا این ها چرا بد می دهند

مجمعی کردند معلّم ها همه                       بحث بود و اعتراض و همهمه

جمع آنان از هزاران بیش بود                    قلبشان از رنج و محنت ریش بود

سینه هر یک اگر بشکافتی                        عالمی اندوه در آن یافتی

گر سپردی گوش بر نجوای شان               غصّه می بارید سرتا پای شان

چهره آنان چو می دیدی دقیق                   یافت می کردی تو اندوهی عمیق

ناگهان برخاست مردی زان میان               گفت:هان ای همقطاران دوستان

السّلام ای صاحبان درد و رنج                    ای به دور افتادگان از مال و گنج

السّلام ای دردمندان صبور                         نه شما را زر نه تزویر و نه زور

ای فراموشان در رنج و بلا                          با شمایم با شمایم با شما

درد ها در سینه گر پنهان شود                  باعث آزار جسم و جان شود

درد ها گر مزمن و دیرین شود                عاقبت چرکین و زهرآگین شود

پس به نوبت هر یکی برخاسته                  باز گوید اعتراض و خواسته

ابتدا برخاست مردی با وقار                      خسته از بی مهری لیل و نهار

لب گشود و گفت:همکاران سلام               من که عمر خویش را کردم حرام

بعد عمری زحمت و رنج مدام                   دستمزدم هست یک میلیون تمام

بی گمان از کارگر هم کمترم                   وای بر من خاک عالم بر سرم

دیگری برخاست قدری خشمگین            چهره بر افروخته چین بر جبین

گفت:ای یاران روا باشد که من                 در چنین سنّی و با ضعف بدن

با اضافه کاری و درس زیاد                      جسم و روح خویش را بدهم به باد

دستمزدش را ولی کی می دهند               گفته اند وقت گل نی می دهند

وعده امروز و فردا می کنند                    این چنین خون در دل ما می کنند

دیگری برخاست تند و با شتاب              گفت درد خویش با خشم و عتاب

دستمزدم ماهها تاخیر شد                      واقعا این بار دیرِ دیر شد

تازه وقتی مزد ما را می دهند                  گوئیا سهم گدا را می دهند

بیست درصد بیست درصد می دهند       ای خدا این ها چرا بد می دهند

دیگری گفتا:گداخانه ست این               ترک بنمایید ویرانه ست این

گر چه جای گنج در ویرانه است            لیک من گنجی نیاوردم به دست

دیگری نالید از تبعیض ها                     خواری و بی مهری و این چیزها

دیگران را در سفر مهمانسراست           یک کلاس خشک و خالی سهم ماست

دیگران را وام مسکن می دهند              وام تبدیل به احسن می دهند

دیگران پاداش خود را بی درنگ          کامل و یکجا فرا آرند چنگ

سهم ما را قسط قسطی می دهند            بر سر ما منّتی هم می نهند

دیگران را فیش ها رنگین بود               وزن ارقامش بسی سنگین بود

فیش ما را هیچ رنگ و بار نیست          هیچ کس در فکر ما انگار نیست

دیگران را نه معوّق نه دیون                قلب ما از این دو گردیده ست خون

آن قَدَر بسیار گشته این دیون             که کشد ما را به سر حدّ جنون

آن قَدَر گفتا که آخر خسته شد           قلب آن فرهنگیان بشکسته شد

باز آمد آن دبیر اوّلین                          گفت:هان ای مردمان نازنین

آن چه را گفتید حق بود و درست         من چه گویم خود عیان بود از نخست

آن چه را گفتید یک بود از هزار           رنج های سالیان آزگار

هر کسی می بود اگر جای شما             مرگ خود می خواست صد بار از خدا

هر کسی می دید نیمی زین بلا             مطمئنّا می شد از شغلش جدا

لیک ما که اهل دعوا نیستیم                 یا که رند و بی سر و پا نیستیم

کز برای پول ما غوغا کنیم                   نزد مردم خویش را رسوا کنیم

ما نجیب ایم و صبور و با حیا                از تعلّق های دنیایی رها

مال دنیا چرک دستی بیش نیست        خواسته ی انسان دوراندیش نیست

شغل ما را عاشقی آید به کار               نه حقوق و زرق و برق بی شمار

ما همه راضی به درگاه خدا                  وآنچه را تقدیر کرده بهر ما

در همه حالی همیشه شاکریم               گر زیاد و کم همیشه حاضریم

پس عزیزان جمله با ذکر دعا               بهتر آن باشد شویم از هم جدا

پس یکی از آن گروه دردمند               گفت تکبیری به آواز بلند

حاضران یکپارچه مردم پسند                واژه اللّه اکبر را بلند

بر زبان راندند و مجلس شد تمام          دست های هم فشردند خاص و عام

بعد از آن برخاسته رفتند زود             گوئیا هرگز چنین جمعی نبود !!!!

ِ