الا ای نشابور دیرینه سال بلند اختر ای خطّه ی بی مثال
الا شهر مردان پیغام ور همان «مزدک»و«مانی» نامور
الا جایگاه یلان و کیان به جا مانده از عهد ساسانیان
الا ای « ابرشهر » ایران زمین چرا چین برافکنده ای بر جبین
چرا غمگنی از چه ای داغدار بگو آنچه در سینه داری برآر
کجا رفت آن فرّ دیرینه ات چرا زخم بنشسته بر سینه ات
کجا رفت آن قامت استوار چه شد آن همه رنگ و بوی و نگار
به پا خیز و طرحی بیفکن ز نو دگر باره شهری پر آوازه شو
غبار غم از چهره ات پاک کن دگر باره سر سوی افلاک کن
بهشتی اگر بوده روی زمین نشابور بوده ست و نبود جز این
چنان بوده ای خرّم و پرنگار که بردی ز نقّاش« چین» اعتبار
همان « هند» معنای پر رمز و راز به پیش مقام تو آرد نماز
« بخارا » اگر قدر و اندازه یافت ز سر ریز علم تو آوازه یافت
« سمرقند » اگر مدّتی نام داشت هم از تابش علم تو وام داشت
«رضا» هشتمین اختر تابناک قدم چون گذارد بر آن خاک پاک
هزاران قلم با قلمدان زر به دستان مردان صاحب گهر
نوشتند با دیدگانی پر آب حدیثی که فرمود آن آفتاب
ز خاک گهر خیز تو بی شمار ادیب و سراینده ی نامدار
همان فیلسوفان والا مقام شده شهره ی مصر و یونان و شام
همان عارفان همه شور و حال رسانیده خود را به اوج کمال
و باغ پر آوازه ی « شادیاخ » امیران نام آور آن قصر و کاخ
و « خیّام » عصیانگر پرخروش همی از دهان سبویی خموش
بگوید به ما کاین سرای سپنج نیرزد که از بهر آن برده رنج
نباید که از دی نماییم یاد ز فردا مکن نیز فریاد و داد
و « عطّار » آن عارف پاکباز چو آهنگ پرواز بنمود ساز
به همراه مرغان برای طواف پریدند تا قلّه ی کوه قاف
ز دنیای فانی شده منطلق فنا گشته در ذات سیمرغ حق
« نظامیّه ات » در جهان طاق بود که نامش فراتر ز آفاق بود
در آن روزگاری که اندر زمین نبودی مگر جهل و بیداد و کین
هزاران ادیب و حکیم و طبیب تو می پروراندی به صبر و شکیب
اگر اصفهان بوده نصف جهان تو بودی تمام جهان بی گمان
ولیکن فلک چشم دیدن نداشت گمان چنین برکشیدن ند اشت
چنان چشم زخمی بزد آن عجوز که می سوزی از آتش آن هنوز
به یکباره از آسمان و زمین بلایا برون آمدند از کمین
« غزان » بارها بر تنت تاختند چه سرها که از تن جدا ساختند
«زمین لرزه» هم باتو پرکینه بود وجودش پر از خشم دیرینه بود
پیاپی تو با خاک یکسان شدی فرو ریختی پست و ویران شدی
سرانجام« تاتار»و«چنگیز»شوم برون آمدند از سوی « قرقروم »
بدیدند شهری پر از خواسته بناهای زیبا و آراسته
زمین سبز و خرّم به سان بهشت به پاییز و دی ماه و اردیبهشت
ز خاکش گهر خیزد و زرّ ناب هوایش پر از بوی مشک و گلاب
عیان بود نعمت ز هر گوشه ای ثمر داده هر دانه صد خوشه ای
همه جای این شهر آباد بود سراها پر از توشه و زاد بود
ولیکن«مغول»تشنه ی خون بدی خریدار جنگ و شبیخون بدی
بفرمود « چنگیز » ویران کنید ز خرد و کلان جمله بی جان کنید
هزاران هزار آدمی شد هلاک فرو شد هزاران گهر زیر خاک
بناهای ساییده سر بر سما به یکباره ویران شد و بی بها
درون سراها و در کوی و باغ نشیمن گرفتند بومان و زاغ
چنان گشت آن شهر افسانه ای که خاکستری ماند و ویرانه ای
از آن روز تا حال لب بسته ای به کنجی غریبانه بنشسته ای
ورق می زنی دفتر روزگار گهی خنده بر لب گهی اشکبار
به یاد آوری فرّ دیرینه ات به تلخی کشی آهی از سینه ات
فلک را دو صد لعن و نفرین کنی به خشم آئی و چهره پر چین کنی
ولیکن چه سود این برافروختن به خشم آمدن ، حسرت و سوختن
چو ما را نباشد گریز از قضا پس آن به که باشیم بر آن رضا
ای که هفتاد رفت و در خوابی