ای دو صد لعنت بر این شغل شریف
باز مهر آمد مدارس باز شد وقت طنّازی من آغاز شد
بس که خوابیدم در این هشتاد روز صورتم پف کرد و پشتم کرد قوز
بس که از مردم شنیدم نیش ها پیر گشتم شد سفید این ریش ها
آن یکی با طعنه می گفت : ای فلان هیچ می دانی چرا ماندی جوان ؟
بس که تعطیلی تو در ایّام سال روزگارت بگذرد در عشق و حال
می نشینی توی خانه با عیال می زُداید از رُخت رنگ ملال
گر چه دائم خانه ای یا در سفر دستمزدت می رسد بی دردسر
بهر این ماندی سرو حال و جوان شکر بنما قدر شغل خود بدان
دیگری گفتا : که ماندم من عجب از تو ای آموزگار با ادب
چون تو داری شغل نان و آبدار با مزایا و حقوق بی شمار
از چه رو هی ناله و افغان کنی هی شکایت پیش این وآن کنی
دائماً گویی حقوقم کم بود زندگی ام مملو از ماتم بودِِِِِ
بس طمعکاری تو و بس آزمند ترسم از دور فلک بینی گزند
دیگری می گفت : خواهم از خدا می کنم هر روز و هر شب این دعا
کاشکی من هم معلّم می شدم آدمی مظلوم و سالم می شدم
با کمی باران و قدری برف ناب می شدم تعطیل و می رفتم به خواب
با کمی آلودگی اندر هوا می شدم تعطیل و می رفتم صفا
با کمی سرما و یا گرمای داغ می شدم تعطیل و می رفتم به باغ
الغرض از آشنا و از غریب می شنیدم حرف هایی بس عجیب
گاه گریان بودم از افکارشان گاه می خندیدم از گفتارشان
کاش تابستان شود زودی تمام تا رها گردم از این رنج مدام
دوست دارم های و هوی مدرسه زنگ تاریخ و علوم و هندسه
زنگ تفریح و نشستن دور میز چای خوردن توی لیوانی تمیز
حالِ ِ همکاران خود جویا شدن سفره های دل به ناگه وا شدن
آن بگوید از شلوغیّ کلاس بچّه های رند قدر ناشناس
دیگری گوید ز تأخیر حقوق وعده های پوچ سرتاسر دروغ
آن یکی گوید که ما از سال پیش بس طلب داریم از اندازه بیش
حقّ ما را روز روشن خورده اند آبرومان را به هر جا برده اند
آن یکی از مشکلات بیمه اش از تعهّد های نصف و نیمه اش
از حقوقی که تأسفّ آور است از طلبکاری که دائم بر در است
زان همه تبعیض های ناروا از سکوت حاکم و فرمانروا
ای دو صد لعنت بر این شغل شریف کرده ما را این چنین خوار و خفیف
کاش می رفتم به استخدام بانک یا سپاه صاحب نیرو و تانک
بانک زیرا ظاهری مقبول داشت دیگری هم قدرت و هم پول داشت
یا که می رفتم اداره نفت و گاز می شدم از مال و ثروت بی نیاز
یا که می رفتم به دارئی و برق می شدم در مال و ثروت غرق ِغرق
یا که می رفتم به آب و فاضلاب بار خود را بسته بودم با شتاب
لیک افتادم در این ماتم سرا نه ره پیش و نه پس مانده مرا
لاجرم ما سوختیم و ساختیم عمر با ارزش در این ره باختیم
ایزدپناه : شهریور 93
ای که هفتاد رفت و در خوابی