پدری بود بسی فهمیده سردی و گرمی دوران دیده
پسری داشت ولی نالایق بی ادب ،خیره سر و مایه ی دق
نه هنر داشت نه اخلاق نکو همه ی خلق گریزان از او
هم کلاسی و در و همسایه در عذاب از پسر بی مایه
گریه ی مادر و اندرز پدر ننمودند در او هیچ اثر
چون دعا سود نکرد و فرجی برنگشت آن پسر از راه کجی
صبر مادر پدرش طاق آمد وقت نفرین شدن و عاق آمد
گفت:هان ای پسر خیره سرم دور شو دور شو از پیش و برم
بارالها پسرم بد کرده ست امر و فرمان تو را رد کرده است
از تو خواهم که عذابش بدهی آنچه بد کرد جوابش بدهی
از تو خواهم که دبیرش بکنی با چنین شغل تو پیرش بکنی
گر معلّم بشود یا که دبیر تا ابد می شود او خوار و اسیر
نه حقوق و نه مزایا دارد نه پس انداز و نه ماوا دارد
می برندش همه بهر ضامن سپه و ملّت و ملّی ثامن
چوب خطّش همه جا پر بشود گوشش آکنده ز غرغر بشود
بهر تدریس اضافی بدود گر بود مبلغش اندک برود
دستمزذش همه تاخیر شود زودتر از دگران پیر شود
ساخته با همه ی سختی ها خو نموده ست به بدبختی ها
پسرک چون بشنید این سخنان مات و مبهوت شد و بس نگران
گر معلّم شود از آه پدر می شود تا به ابد خاک به سر
رفت سوی پدر خویش به تاخت دست در گردن بابا انداخت
گریه می کرد چنان ابر بهار که غلط کرده پشیمانم و زار
گرچه بسیار تو را آزردم آبرویت همه جا من بردم
گرچه من نا خلف و بد بودم مایه ی غصه ی بی حد بودم
تو بزرگی کن و از روی کرم دستی از لطف بکش روی سرم
قول مردانه دهم برگردم آدمی تازه و دیگر گردم!!!!
ای که هفتاد رفت و در خوابی